Dati,
Kapag nadaan ako ng Mataang-tubig
Basketball Court, di ako mapalagay. Paarang lagi na lang may hinahanap ang mata
ko. Minsan naman kapag nakikita ko sya, kinakabahan pa ako. Di ko alam kung
bakit.
Ngayon,
Nakakadaan na ako ng Basketball
Court sa Mataang-tubig na dire-diretso, kahit tawagin nya ako, paringgan na
“suplada” wala na sa akin. Minsan nga kahit nagkakatitigan kami, dedma na lang.
Ngiti lang tas diretso sa paglalakad. Ansaya. :)
